Κούμοι Ρεθύμνου ένα Χωριό παράδειγμα προς μίμιση

 Κούμοι Ρεθύμνου, ένα χωριό παράδειγμα προς μίμηση...

 Αυτή την εποχή όλοι βιώνουμε τις συνέπειες της κρίσης. Όμως θα ήταν λάθος να εστιάσουμε μόνο στις οικονομικές προεκτάσεις αυτής της κρίσης. Η ανθρωπότητα έχει πάρει μια στρεβλή πορεία η οποία θα μπορούσε να ανακοπεί εάν επαναπροσδιορίσουμε τη στάση μας απέναντι στα επιτεύγματα της τεχνολογίας και τις δυνατότητες που αυτά προσφέρουν έτσι ώστε να «εξελίξουμε» τις ανθρώπινες σχέσεις και τον τρόπο της μεταξύ μας επικοινωνίας.
 
  Αν ανατρέξει κάποιος στο κοντινό παρελθόν, δηλαδή σε περιγραφές που έχουμε από τους παππούδες μας, θα μπορέσει εύκολα να καταλάβει ότι, μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και τον εμφύλιο που ακολούθησε, ο κόσμος ζούσε μέσα στην ανέχεια. Όμως ακόμα και μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες υπήρχε επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.

 
  Η επικοινωνία επιτυγχανόταν με διάφορους τρόπους οι οποίοι, δυστυχώς, στις μέρες μας εκλείπουν ή τους συναντάμε, κατ’ εξαίρεση, σε λίγες περιοχές του ευρύτερου Ελλαδικού χώρου. Ο κόσμος ήταν κοντά στην παράδοση και την Εκκλησία και ανεξάρτητα με τον εάν πίστευε ή όχι, όταν γιορταζόταν η μνήμη κάποιου Αγίου συνήθως μετά επακολουθούσε κάποιο πανηγύρι που έδινε τη δυνατότητα στους συμμετέχοντες να επικοινωνούν  μεταξύ τους, τόσο διαλεκτικά όσο και μέσα από παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια. Μ’ αυτόν τον τρόπο συντηρούνταν η παράδοση και κατ’ επέκταση ο πολιτισμός μας.

Η σημασία της παράδοσης έγκειται στο γεγονός ότι «υποδεικνύει» τρόπους συμπεριφοράς», οικοδομε τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα σε ένα πλαίσιο αλληλοσεβασμού και προωθεί την αξία της συλλογικότητας του ομαδικού πνεύματος και της συνεργασίας για την επίτευξη ενός άριστου αποτελέσματος. Κατ’ εμέ δεν υπάρχουν πλέον αρκετοί λόγοι ούτως ώστε να βγει ο κόσμος, και κυρίως οι νέοι, από το σπίτι για να φλερτάρουν, να ανταλλάξουν απόψεις και να διασκεδάσουν. Διότι όλα αυτά τώρα πια μπορούν να τα κάνουν κρυπτόμενοι πίσω από ένα υπολογιστή και μέσα από το διαδίκτυο, και για να αστειευτούμε το «έχω και κότερο πάμε μια βόλτα;» έχει αντικατασταθεί από το « έχω και facebook πάμε μια βόλτα;».

  Σ’ αυτό το σημείο θα αναφερθώ στο χωρίο μου, τους Κούμους Ρεθύμνου, ένα μικρό χωριό 300 κατοίκων που απέχει 15 χιλιόμετρα από τη πόλη του Ρεθύμνου. Μπορεί η ζωή να τα έφερε έτσι και να κατοικώ στη πανέμορφη Σάμο και τα Κοντακαίϊκα, αλλά πολλές φορές συλλαμβάνω τη σκέψη μου να ταξιδεύει εκεί που γεννήθηκα, να «περπατάει» στις γειτονίες που έπαιζα μικρός, να κάθεται στα θρανία του δημοτικού σχολείου που έμαθα τα πρώτα μου γράμματα. Μου λείπει το χωριό μου ιδιαίτερα τώρα που έχει πάρει μια μορφή που δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως κάπως έτσι θα ήθελα να ήταν όλη η Ελλάδα. Βέβαια, οι Κούμοι δεν αποτέλεσαν εξαίρεση στο πως λειτουργούσε η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια.

      Είμαι γεννημένος το 1983 και από μικρός θυμάμαι που το χωριό ήταν χωρισμένο σε «Μπλε» και «Πράσινους» , υπήρχαν και δύο καφενεία, το ένα του «ΠΑΣΟΚ» στη πάνω ρούγα, όπως λέμε, και το άλλο της «ΝΔ» στο Μετόχι. Κάθε φορά που πήγαινε να γίνει κάτι καλό για το χωριό εξετάζαμε ποιος θα το κάνει και όχι τι θα κάνει. Έτσι τελικά οι προσπάθειες για εξωραϊσμό και ανάδειξης του χωριού έμεναν ατελέσφορες. Τελικά αποδείχτηκε πως αυτό που χρειαζόταν ο τόπος ήταν να ενεργοποιηθεί η νεολαία και να κάνει στην άκρη τους παλιούς κομματάρχες. Να προτάξει πάνω απ’ όλα το καλό του χωριού διότι οι νέοι αντιλήφθηκαν πως το καλό του διπλανού μου είναι καλό για όλους.

  Πως τα κατάφερε, λοιπόν, η νεολαία; Με μια απλή αλλα ταυτόχρονα ουσιαστική κίνηση. Επανασύστασε τον εκπολιτιστικό σύλλογο του χωριού. Έλαβαν μέρος ΌΛΟΙ οι νέοι και αφήνοντας στη άκρη το «εγώ» δούλεψαν και δουλεύουν για τους Κούμους. Έφεραν δασκάλους χορού και παραδοσιακών μουσικών οργάνων, έραψαν παραδοσιακές φορεσιές, που δεν τις φοράνε μόνο όταν χορεύουν αλλά και για να πάνε σε γάμους, βαπτίσεις, στη εκκλησία και μερικές φορές στο καφενείο. Μέσα στο πλαίσιο της συλλογικότητας και του αλληλοσεβασμού, που λειτουργεί ο σύλλογος, κάποια παιδιά που είχαν προβληματική συμπεριφορά έχουν γίνει αρεστοί και ενάρετοι νέοι με τρόπου και ήθος που δεν έχουν απόφοιτοι πανεπιστημίων. Παιδία που είναι απλοί άνθρωποι, βοσκοί, γεωργοί, οικοδόμοι που αν μιλήσεις μαζί τους μπορείς να διακρίνεις σοφία, ταπεινοφροσύνη, εγκράτεια και διάθεση για προσφορά.

Επίσης, λόγω του ότι, στους Κούμους έχουν καθιερωθεί τρείς εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια κάθε χρονιάς από το σύλλογο. (1.Μοίρασμα του ημερολογίου κατά την απαγγελία των πρωτοχρονιάτικων καλάντων , 2. Πανηγύρι του Αη-Γιώργη και 3. πανηγύρι της Παναγίας) καταφέρνει ακόμα και σ’ αυτους τους χαλεπούς καιρούς να έχει έσοδα και να τα διαθέτει για καλοπισμό του χωριού και σε άλλες θεάρεστες δραστηριότητες.
 

  Εν κατακλείδι, να πω ότι η πιο σημαντική συνεισφορά του εκπολιτιστικού συλλόγου Κούμων είναι στο ότι έχουν ενεργοποιηθεί οι νέοι και η ζωντάνια τους διαχέεται σε θετικές πράξεις που αναδεικνύουν το χωριό αλλά ταυτόχρονα τους κρατάνε σ’ αυτό και δεν φεύγουν. Χτίζουν συνεχώς νέα σπίτια και το χωριό μεγαλώνει έτσι δεν θα μαραζώσει ποτέ και η λέξη αλλοτρίωση για τους Κουμιώτες φαντάζει άγνωστη.


Με τιμή,
ο συγχωριανός σας
 Βελονάκης Κ. Γεώργιος
Μαθηματικός
 

Υ.Γ: Ζηλεύω που δεν είμαι εκεί να βοηθήσω τους συγχωριανούς μου, αλλά από εδώ από τη Σάμο σας τους παρακολουθώ και αισθάνομαι περήφανος για αυτούς. Ακόμα τα τους πώ ότι μακάρι η Ελλάδα να είχε τη φιλοσοφία σας. Πορευθείτε, έτσι, ταπεινά με σεβασμό στο συνάνθρωπο και θα πετύχετε.